Hasiberria bilketa-kanpainan
Supermerkatu batera eskatzeko eta elikagaiak jasotzeko nindoan lehen aldia izan da. Normalean Elikagaietako Bankuan, kanpoko eraginik ez dutenetako, beste zeregin batzuk egiten ditut. Aitortzen dut eskatzeak lotsa pixka bat ematen zidala, izateko nire moduagatik beharbada. Nire aldera, entrenatzaile pertsonal on bezala, borroka hauetako bikote beteranoa. Atearen ondoan lanean jartzen naiz nire irribarreetako onenarekin nire boluntarioko txaleko urdinarekin. Nire irribarrea gauza handia ez dela zehaztu behar da, ortodontziako aparatu bat eramaten dudalako azken bolada honetan.
Lehen bezeroak iristen dira eta nire bilketa-lagunek adeitasunarekin esaten diete: Arratsalde on, Elikagai-Bankuari lagundu nahi dio?”. Erantzun ezberdinak jasotzen dira: aitzakiak, itxaroten ez zuten zerbaitek ustekabean harrapatuta ikusten direnak eta jada beste kanpaina batzuetako ezagutzen gaituzten eta zer elikagai diren beharrezkoenak galdetzen dutenak. Azken hauei erantzuten diet azukrea, olioa eta gosaltzeko kakaoa, nahiz eta hurrengo aldian lortzea nahi genuen lehentasunezko sei elikagaiko zerrenda ikasiko dudan nire buruari esaten diot.
Segundo batean, bezero bat sartzen denean, erabaki behar duzu nahikoa den zuri ikustearekin eta Elikagai-Bankua bilketa-kanpaina dagoela jakitearekin edo lagun dezala hari eskatzea komeni den. Batzuetan asmatzea: “Lagundu nahi du? Bai bai noski, bezala hemen zaudeten guztietan”. Erantzuna negatibo edo isila beste aldi batzuetan da. Intrusiboa ez izateak eta batez ere ez epaitzeak asko axola du: ignoratzen ditugun egoera zail asko daude.
Gehiago pozten duena da aita bat edo ama bat haur batekin datorrenean, lagundu nahi duen diozu eta ama edo aita dio bai eta bere semeari azaltzen hasten zaio egiten dugun, jende behartsua dagoen eta laguntzea komeni dena. Horrela lortzen ari gara kolaboratzaileak etorkizunerako, zalantzarik ez dago. Irteterakoan, erakusten diegu umeei jendeak ematen joan den guztia. Umeek harritutako begiekin begiratzen dute eta irribarre egiten dute.
Pasadizo txikiarekin amaitzen dut: “Zuk lagundu nahi duzu?” galdetzen dut bikote altuari, tarteko adineko, ilehori eta begi urdineko. “Sorry, do we do not speak Spanish. Sentitzen dut, ez dugu gaztelau hitz egiten”. “Not a problema, we do speak English. Arazorik gabe, “ingelesez” azaltzen diogu”. Haiek suediarrak ziren eta oso eskuzabalak izan ziren.